NL 
EN 
Interview met Jaron Liplijn door Tirza van Willigenburg en Max Landheer
Na 5 jaar bij de FMS gewerkt te hebben besloot Jaron Liplijn dat het tijd was voor een nieuw avontuur in de Spaanse zon. Deze zomer verruilt hij Amsterdam voor Valencia. We kunnen zijn vertrek natuurlijk niet zómaar voorbij laten gaan zonder te vragen hoe hij de afgelopen 5 jaar bij FMS heeft meegemaakt.
Omschrijf de FMS in 3 woorden:
Solidariteit, activisten, empowerment.
Je gaat naar het buitenland verhuizen voor een jaar, (al dan niet permanent). Wat ga je het meest missen aan Nederland en je woonplaats Amsterdam?
Ik denk dat ik het meeste mijn vrienden en familie ga missen. Daarnaast de typisch Nederlandse eten, bijvoorbeeld goede Goudse kaas en de Nederlandse snacks, zoals bitterballen. Ook al heb ik wel gezien dat er een Nederlandse bar in Valencia is waar je dat soort dingen kan krijgen. Dus ik denk dat ik als ik heimwee heb ik daar dan af en toe naar toe ga.
Waar kijk je naar uit het aankomende jaar?
Waar ik naar uitkijk is de ruimte te hebben om heel veel nieuwe dingen te ontdekken. Ik wil Spaans leren, daar integreren en meer sporten. Ik denk dat ik weer meer een soort student wordt, terug in de schoolbanken.
Ga je gebruik maken van siestas?
Haha, wellicht wel ja, juist ook omdat de gewoontes daar zo anders zijn met wanneer je eet. Omdat je eigenlijk laat je avondeten hebt, maakt dat ook dat de dag veel langer voelt. Maar een siësta na de lunch is inderdaad best wel aantrekkelijk.
Wat ga je het meest missen aan de FMS?
Ik ga zoveel dingen missen aan de FMS. Maar ik denk toch vooral het team, wat een kleine hechte club is. Tegelijkertijd ga ik ook missen hoe bijzonder dit werk is mede vanwege de partnerschappen in zoveel verschillende landen. Het zijn toch wel hele bijzondere samenwerkingen en vriendschappen.
Welke reis namens de FMS is je het meest bijgebleven en waarom?
Ik denk dan aan een van mijn eerste reizen naar Jordanië voor een regionale training. Ik was met een Nederlandse trainer naar Jordanië gevlogen en er zou nog een Britse trainer komen. Maar die was op het allerlaatste moment ziek geworden en was dus niet in het vliegtuig gestapt. Ik was toen vrij nieuw en was daar alleen voor ondersteuning. Toen heb ik met de Nederlandse trainer de training gedaan. Het was wel een beetje eng maar ook wel heel leerzaam om dan zelf ook opeens als trainer voor een groep te staan terwijl ik op dat moment nog weinig ervaring had. Ik denk dat dat eigenlijk wel de beste manier is om het te leren.
Welke training vond je het leukst/interessants?
Een van de leukste trainingen was in Libanon waar ik zelf ook naar toe ging als trainer. We hadden toen een hele goede ervaren groep. We hebben toen campagnes ontwikkeld voor kleinschalige acties. De kwaliteit ervan was zo goed en iedereen was zo enthousiast dat ik dacht we doen hier iets wat ook zo uitgevoerd kan worden. En Beiroet is een fantastische stad.
Wat zijn de belangrijkste lessen die je hebt geleerd werkend binnen dit vakgebied?
Eén van de belangrijkste lessen die ik heb geleerd is om geduld te hebben en het compromis te zoeken. Soms hebben partners of organisaties waar we mee samenwerken andere belangen of een andere blik op hoe bijvoorbeeld een project in elkaar moet zitten. Ik denk dat wij als FMS daar toch ook wel een beetje een brugfunctie in hebben.
De Coronacrisis heeft een enorme impact gehad op de MENA regio. Hoe zie jij de nabije toekomst in voor deze landen?
Ik wil niet pessimistisch zijn maar ik denk wel dat er heel veel uitdagingen zijn voor eigenlijk alle MENA landen waar wij actief zijn. In Marokko en Jordanië zie je dat COVID misbruikt is door de overheid om rechten te beperken, wat ook onze partners geraakt heeft. In Tunesië en Libanon zijn politieke partijen ideologisch sterker en meer ontwikkeld, maar ik zie dat het moeilijk is om over de eigen schaduw heen te springen. Terugkomend op wat ik net zei over compromis zoeken, het voelt alsof dat in die landen nu een ontbreekt en dat komt niet ten goede aan de ontwikkeling van het land. Tegelijkertijd zie ik in alle landen gemotiveerde jongeren verandering willen, verandering eisen, en daar niet alleen de politiek voor gebruiken.
Je bent er al een beetje over begonnen maar wat is er nodig om de eindeloze politieke crisis in Libanon te beëindigen?
Wat ik denk dat er nodig is in Libanon is dat het echt over beleid gaat, over de toekomst van het land. Wat moet er gedaan worden om het land vooruit te helpen? En dat het niet meer gaat over persoonlijke belangen, wie heeft welk Ministerie in handen. Er zijn inhoudelijke verschillen maar die blokkeren op dit moment niet de vorming van een regering. Dat zijn de poppetjes. Het is treurig om te zien hoe ver de situatie in Libanon moet verslechteren voordat dat besef ook doordringt bij de politieke leiders in Libanon.
Waar ben je van de afgelopen 5 jaar het meest trots op?
Waar ik het meest trots op ben is dat ik zie dat oud deelnemers van de projecten en de trainingen die ik georganiseerd heb nu een leidende rol in hun jeugdorganisatie of in hun partij hebben. En dat ze zelf met ideeën komen voor nieuwe trainingen en netwerken met elkaar opzetten. Ik hoop dat wat ik georganiseerd heb daaraan bijgedragen heeft, dat het hen echt geholpen heeft in de zin van vaardigheden opdoen en contacten leggen binnen hun eigen partij maar ook met mensen uit andere landen en van andere partijen.
Wij willen Jaron heel erg bedanken voor alles wat hij de afgelopen 5 jaar heeft gedaan. We gaan hem erg missen maar wensen hem heel veel geluk met zijn nieuwe avontuur in Spanje!
